سرزمینی که دوستش دارم : ایران
امروز که این جا می نویسم سوالات زیادی در ذهن من باقی است ...
آیا ایرانیان همان مردمانی نیستند که در مهربانی و وطن دوستی زبانزد بودند؟؟؟؟؟؟؟؟
آیا همین مردم در کنار ما کسانی نیستند که روزگازی با شنیدن نام ایران به وجد می آمدند
و جهانی را به وجد می آوردند؟؟؟!!!
آیا همان هایی نیستند که روزگاری عاشق کشورشان بودند؟؟؟
آیا ما همان مردمان هستیم ؟؟؟
آیا من در سرزمین بزرگانی چون کوروش کبیر ،داریوش ،فردوسی و امیرکبیر و... زندگی نمی کنم؟
پس چرا اکنون چنین است؟
پس آن عشقی که باعث شد فردوسی 35 سال از عمر خویش را صرف پاسداری از زبان ملیش
بکند کجاست ؟؟؟؟اکنون در سینه ی چه کسانی است؟؟؟؟؟؟؟
اگر چه دیگر شاهکارهایی چون شاهنامه هرگز آفریده نخواهد شد ولی آیا فردوسی ها هم مرده اند؟
پس چگونه است که بعضی ایرانیان در میان عقاید خرافاتی تازیان( عربها) هستند و برخی به جای نوروز
کریسمس را جشن میگیرند؟
دیگر چه کسی ایرانی را می شناسد ؟؟؟؟؟
دیگر افتخار ایرانیان چیست؟
پس آن شور و عشق اکنون در سینه ی چه کسانی است ؟
آیا برای همیشه مرده است ؟
نه... اینها نمیتواند نشانه ی مرگ عشق باشد ...
چون عشق هیچ گاه نمی میرد و فقط در سینه ها گم می شود...
وما... و ما نیز همان مردمان هستیم فقط در پیچ و تاب زمانه ی خود گم شده ایم و گذشته ی خود را به
فراموشی سپرده ایم ..0.
آری ما فقط گم شده ایم...
به خاطر غیبتم نیز از شما پوزش می خواهم.